Η ημέρα της διαδήλωσης για την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου, θύμιζε στην πόλη τις μέρες του Δεκέμβρη του ’08. Διμοιρίες των ΜΑΤ και εκατοντάδες ασφαλίτες παντού, αθρόες και βίαιες συλλήψεις και απειλή καταπάτησης του Πανεπιστημιακού ασύλου, που αποτράπηκε τελικά από διαδηλωτές που το περιφρούρησαν.
Στο κέντρο της πλατείας ταχυδρομείου δεκάδες άνδρες της ασφάλειας απειλούν όσους βλέπουν με φωτογραφική μηχανή ή κάμερα και συλλαμβάνουν δύο νέους με τέτοια βιαιότητα που ξεσηκώνει την διαμαρτυρία του κόσμου. Οι συλληφθέντες σύρονται σε όλη τη διαδρομή μέχρι το τμήμα μεταγωγών, όπου χτυπιούνται βάναυσα από τους «πραιτωριανούς» (όπως προκύπτει και από τις ιατρικές γνωματεύσεις ), ενώ απαγορεύεται σε δικηγόρο να τους δει με την δικαιολογία ότι είναι προσαγωγή.
Μέσα σε λίγες ώρες όμως, η προσαγωγή μετατρέπεται σε σύλληψη και μάλιστα με την κατηγορία της σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο τρομονόμος είναι πλέον η προσφιλής τακτική της αστυνομίας, που εγκαινιάστηκε με τις συλλήψεις των νέων τον Δεκέμβρη του ‘08.
Οι δύο νέοι εκτός των άλλων «εγκλημάτων» τους, είχαν την ατυχία να είναι παιδιά μεταναστών και αυτό ήταν μία ακόμη από τις αιτίες του απάνθρωπου μένους των ανθρωποφυλάκων.
Στην δίκη – εξπρές και παρωδία- που διεξάγεται το σκηνικό δεν αλλάζει. Η αδιάλλακτη στάση της έδρας που απορρίπτει τα συνεχόμενα αιτήματα της υπεράσπισης για αναβολή της δίκης προκειμένου να προσκομιστούν τα διαθέσιμα υπερασπιστικά στοιχεία (εξετάσεις του νοσοκομείου, φωτογραφικό υλικό και αυτόπτες μάρτυρες), συνιστά ουσιαστικά παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων των κρατουμένων, παραβίαση του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής συνθήκης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και παραβίαση του τεκμηρίου της αθωότητας και αναστροφή του βάρους της απόδειξης.
Οι κατηγορούμενοι τελικά κρίνονται ένοχοι για όλες τις κατηγορίες και μάλιστα χωρίς ελαφρυντικά λόγω του νεαρού της ηλικίας – γεγονός πρωτοφανές- παρ΄όλα τα νομικά κενά, το ανυπόστατο των κατηγοριών και τις αντιφάσεις των αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας, τις οποίες η έδρα θεώρησε θέσφατο ενώ υπάρχουν πολλές αποδεδειγμένες περιπτώσεις που οι μαρτυρίες αστυνομικών δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα (όπως για παράδειγμα οι καταθέσεις αστυνομικών στις συλλήψεις των ανηλίκων του Δεκέμβρη, στην υπόθεση της «ζαρτινιέρας», δεκάδων διαδηλωτών που τους φορτώνονται επιβαρυντικά στοιχεία κ.ά.).
Αστυνομία και δικαστές σε πλήρη συμπόρευση με εκδικητικό στόχο. Οι δύο νέοι πρέπει να καταδικαστούν για παραδειγματισμό, ώστε να καλλιεργείται ο φόβος συμμετοχής του κόσμου στις διαδηλώσεις. Πρέπει να αποτελέσουν τα εξιλαστήρια θύματα – γεγονός πιο εύκολο εφόσον είναι μετανάστες- ώστε να νομιμοποιηθεί η παρουσία μελών του ακροδεξιού και ρατσιστικού κόμματος του ΛΑΟΣ σε υπουργικούς θώκους.
Καταγγέλλουμε τη σύλληψη, τον άγριο ξυλοδαρμό και την καταδίκη των δύο νέων, σαν ενέργεια παράνομη, καταχρηστική και ρατσιστική , που συνιστά κατάφωρη παραβίαση δικαιωμάτων και κάθε έννοιας δικαιοσύνης.
Καταγγέλλουμε το όργιο τρομοκρατίας και καταστολής σε κάθε κινητοποίηση, τις διώξεις των διαδηλωτών στις παρελάσεις στις 28 Οκτώβρη και της σημερινής δίωξης συνδικαλιστών της ΔΕΗ.
Καταγγέλλουμε την απόπειρα καταπάτησης του πανεπιστημιακού ασύλου και δηλώνουμε ότι θα το υπερασπίσουμε όσοι νόμοι και αν το καταργούν και ας είμαστε παράνομοι .
Τα χρόνια που μεσολάβησαν πολλά, όμως μικρή απόσταση χωρίζει τελικά το 1967 από το 2011. Τότε η «Εθνοσωτήριος Επανάστασις της 21ης Απριλίου» υπό την ανοχή των αστικών κομμάτων ήθελε να σώσει το έθνος από την κομμουνιστική απειλή. Σήμερα η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» που επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ και στηρίχθηκε στο εκφυλισμένο πολιτικό προσωπικό των αστικών κόμματων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ, μαζί με ακροδεξιούς υπουργούς , νοσταλγούς της επταετίας, θέλει να σώσει τις τράπεζες και το κεφάλαιο.
Κατάσταση έκτακτης ανάγκης τότε και τώρα, αστυνομικά αγήματα στους δρόμους, καταστολή των συγκεντρώσεων, προληπτικές προσαγωγές, φυλακίσεις, βασανισμοί και διώξεις.
Αλλά και στα 38 χρόνια που μεσολάβησαν η κατ΄επίφαση δημοκρατία τους, είχε πάντα τα όπλα της στραμμένα απέναντι στον «εχθρό» λαό. Αυτής της δημοκρατίας θύματα ήταν ο Κουμής, η Κανελλοπούλου, ο Καλτεζάς, ο Γρηγορόπουλος, ο Κοτσαρίδης και εκατοντάδες αγωνιστές αλλά και μετανάστες που τραυματίστηκαν, βασανίστηκαν και διώχθηκαν στα αστυνομικά τμήματα, τους δρόμους και στα δικαστήρια.
Όμως η φλόγα του Πολυτεχνείου παραμένει άσβεστη, τα αιτήματα για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία φαντάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ και οι εξεγερτικές διαθέσεις του λαού είναι παρούσες
